Prvi predsednik Srpske kraljevske akademije, a danas Srpske akademije nauka i umetnosti bio je Josif Pančić. Ovaj srpski lekar rođen je u mestu Ugrini 17. aprila 1814. godine, a preminuo je 25. februara 1888. godine u Beogradu.

Pored toga što je bio prvi predsednik tadašnje Srpske kraljevske akademije, Josif Pančić je ostao upamćen i kao lekar i kao botaničar, ali i kao osoba koja je otkrila do tada nepoznatu vrstu četinara. Njemu u čast ta vrsta četinara dobila je naziv Pančićeva omorika.

Na Pančićevom vrhu na planini Kopaonik u Srbiji smešten je i mauzolej ovog čuveng lekara, u kome se nalaze i njegovi posmrtni ostaci.

Otac Josifa Pančića službovao je kao arhiđakon u Gospiću i upravo tamo je i Josif završio osnovnu školu, a zatim školovanje nastavlja u Rijeci, gde pohađa gimnaziju. U Zagrebu nastavlja školovanje na Visokoj školi, gde dobija informacije o tome da u tadašnjoj Pešti funkcioniše Medicinski fakultet, na kome je bilo moguće praćenje nastave iz prirodnih predmeta. Zato Josif Pančić kreće put Pešte i ovaj fakultet završava 1842. godine.

S obzirom na to da nije poticao iz bogate porodice, to Josif nije imao dovoljno novca da bi se izdržavao za vreme studiranja u Pešti, pa je zato davao privatne časove italijanskog i francuskog jezika. Sve to mu je i te kako uzimalo mnogo vremena, tako da je on studije medicine završio tek nakon deset godina.

Interesantan je podatak da iako su mnogi ljudi tada vapili za državnom službom, Josif Pančić nije i njegova odluka je bila da se posveti privatnoj lekarskoj praksi. Međutim, njegovi pacijenti nisu bili samo siromašni, nego i malobrojni, tako da je on finansijski prilično loše stajao.

Upravo u to vreme je boravio u Banatu zbog službe. Naime, u to vreme je vlasnik Rudnika bio izvesni Hofman, o vaspitanju čije dece je brinuo Josif Pančić. Vreme provedeno u Banatu posvetio je boljem upoznavanju flore te regije, a takođe je imao pristup i rudnicima, u kojima je došao do otkrića vrlo zanimljivih minerala i stena. Upravo u to vreme je počeo da prikuplja određene primerke biljaka sa područja Banata.

Jednom prilikom je otišao u posetu svom stricu i njegovom sinu u Liku, gde je takođe posvetio pažnju istraživanju flore primorja i prikupljanju određenih primeraka biljaka.

Kasnije Josif Pančić odlazi u Beč, gde se isto tako posvetio izradi herbarijuma, ali i proučavanju biljaka u Prirodnjačkom muzeju u Beču. S obzirom na to da je oko godinu dana proveo u Beču, imao je priliku da upozna, pored ostalih i Vuka Stefanovića Karadžića, kome se poverio da njegova finansijska situacija nije naročito dobra. Zato ga je Vuk Karadžić posavetovao da je najbolje da se vrati u Srbiju i da ipak zatraži državnu službu.

U to vreme je na vlasti u Srbiji bio knez Aleksandar Karađorđević, a u maju 1846. godine se Josif Pančić vraća u Srbiju i sa Vukovom preporukom odlazi da zatraži postavljenje u Užicu. Međutim, u to vreme je Vuk Karadžić imao dosta neprijatelja u Srbiji, te treba imati u vidu i činjenicu da je na području Užica tada postojao veliki broj ljudi koji su bili protiv Karađorđevića, što znači automatski da je Josif Pančić na neki način njima svima delovao sumnjivo dok je čekao da ga postave u državnu službu u Užicu, kako mu je Vuk i preporučio. Ali on je to vreme iskoristio upravo za proučavanje flore užičkog kraja.

Sledeći značajan trenutak u životu Josifa Pančića bio je vezan za Jagodinu. Baš u vreme kada gotovo više nije imao novca, dobija zvaničan poziv od tadašnjeg ministra spoljnih poslova Avrama Petronijevića. On je u Belici, naseljenom mestu koje se nalazi u blizini grada Jagodine imao fabriku stakla. Zato je pozvao Josifa Pančića da bude angažovan kao lekar u tom mestu, a kako bi uspeo da suzbije zarazu trbušnog tifusa, jer se ona u velikoj meri proširila i na radnike fabrike stakla. Oko šest meseci je Josif Pančić radio u Jagodini, odnosno u bolnici i tom prilikom je sa uspehom suzbio infekciju trbušnog tifusa.

Kao i ranije, on je slobodno vreme iskoristio kako bi se upoznao sa bogatom florom Jagodine i njene okoline, zatim Belice i Crnog vrha.

Zabeleženo je da su stanovnici Jagodine bili vrlo blagonakloni prema Josifu Pančiću, uzevši u obzir da je on važio najpre za plemenitog čoveka, a zatim i za lekara koji je vrlo savesno obavljao svoj posao. Iako je dobio ponudu da bude takozvani fizikus u Negotinu, Jagodina iznosi zahtev da ipak Josif Pančić ostane u tom gradu sa službom. Taj zahtev je ispunjen i od februara 1847. godine on postaje fizikus čitavog Jagodinskog okruga i kontraktilni lekar celog okruga.

Upravo u tom periodu je nastavio sa istraživanjima bogate flore, pa je posetio Ozren i Rtanj, ali i okolinu srpskog srednjovekovnog manastira Ljubostinja, kao i Levač, Temnić i druge lokacije u blizini.

S obzirom na to da je krajem te godine upražnjeno mesto okružnog lekara u Kragujevcu, to dobija Josif Pančić premeštaj u taj grad.

Posebno je interesantan podatak da je Jagodina ostavila značajan trag i na život Josifa Pančića, jer je tokom boravka u tom gradu jednom prilikom otišao i u posetu Ćupriji. Imao je tu sreću da tada upozna svoju buduću suprugu. Bila je to ćerka barona Kordona, inače inženjera, po imenu Ljudmila. U januaru 1849. godine su se Ljudmila i Josif Pančić venčali u Ćupriji, u pravoslavnoj crkvi.

Samo godinu dana kasnije Josif Pančić postaje član Društva srpske slovesnosti, a tri godine docnije postaje profesor prirodnih nauka u Liceju, odnosno prvoj višoj školi u Srbiji koja je od oktobra 1838. godine funkcionisala u Kragujevcu, a od 1841. godine se nalazila u konaku kneginje Ljubice u Beogradu.

Godine 1874. Josif Pančić osniva Beogradsku botaničku baštu zbog potrebe u vezi sa organizacijom stručne nastave.

Jedno od najznačajnijih pisanih dela Josifa Pančića jeste „Flora kneževine Srbije“, koje je objavljeno 1874. godine. Deset godina kasnije su objavljeni i dodaci uz ovu knjigu.